MEDYCZNE STOSOWANIE MARIHUANY W NIEKTÓRYCH KRAJACH ŚWIATA

Od wielu dziesiątków lat prowadzona jest na świecie polityka narkotykowa zakazująca stosowania pewnych substancji, które uznano za szkodliwe. W większości krajów świata marihuana wpisana jest na listy substancji najbardziej groźnych, a co za tym idzie – jej posiadanie, uprawa, handel są zagrożone karą pozbawienia wolności.

USA

W USA, mimo jednych z najbardziej restrykcyjnych na świecie przepisów związanych z narkotykami, marihuana jest najczęściej używaną substancją psychoaktywną. Ale w ciągu ostatnich lat zauważono także, że niektórym pacjentom pomaga w znoszeniu dolegliwości, chorób, z którymi konwencjonalna medycyna sobie nie radzi. Pierwszym stanem, w którym zaaprobowano medyczne stosowanie marihuany była Kalifornia, w której od 1996r. lekarze mogą przepisywać ją swoim pacjentom. Jednak już w tym samym roku Prezydent Bill Clinton zaaprobował rozesłanie listów do lekarzy praktykujących w Kalifornii i Arizonie z ostrzeżeniem, że marihuana – zgodnie z prawem federalnym – pozostaje nielegalnym narkotykiem, tak więc polecanie lub przepisywanie jej może grozić utratą licencji na wykonywanie zawodu. The American Medical Association wsparło opinię rządu[1]. Prokurator Generalny ogłosił, iż lekarzowi przepisującemu ją swoim pacjentom grozi wstrzymanie finansowania kosztów leczenia z systemu Medicare i Medicaid, mogą być także postawieni w stan oskarżenia o popełnienie przestępstwa federalnego[2].

W 2001r. sędzia Sądu Najwyższego, Clarence Thomas, wyraził opinię, że marihuana „nie jest obecnie akceptowana w używaniu medycznym”, tak więc zgodnie z regulacjami federalnymi nie jest dopuszczalne stosowanie jej w celach medycznych[3].

W 2005r., kiedy medyczne stosowanie marihuany zalegalizowano już w 10 stanach, Sąd Najwyższy USA orzekł, że niezależnie od regulacji stanowych, na podstawie prawa federalnego możliwe jest aresztowanie i postawienie w stan oskarżenia lekarzy przepisujących lub wydających marihuanę, a także pacjentów którzy ją posiadają lub hodują[4]. Wyrok dotyczył dwóch mieszkanek Kalifornii, z których jedna miała nieoperacyjny guz mózgu i cierpiała na zespół wyniszczenia, a przyjmowana marihuana zmniejszała jej przewlekły ból i poprawiała łaknienie, druga natomiast chorowała na przewlekłą chorobę kręgosłupa, powodującą przewlekły, silny ból[5]. W 2002r. do mieszkania jednej z tych kobiet wkroczyli lokalni policjanci i agenci Drug Enforcement Agency (DEA). Lokalni policjanci uznali używanie przez nią marihuany za zgodne z prawem, agenci federalni skonfiskowali jej zapas i zniszczyli 6 roślin marihuany, powołując się na federalny Controlled Substance Act (CSA) z 1970r. CSA powstał w czasie prezydentury Richarda Nixona, w ramach zapoczątkowanej przez niego „wojny z narkotykami”, w którym marihuanę wraz z heroiną i LSD zaklasyfikowano do grupy I (Schedule I) substancji, które „mają duży potencjał uzależniający, nie mają zaakceptowanych zastosowań medycznych i nie mają akceptowalnego bezpieczeństwa do używania w nadzorowanych medycznie badaniach”. Stosowanie marihuany jest ściśle zakazane, z wyjątkiem badań naukowych, zaaprobowanych wstępnie przez FDA[5]. Kobieta cierpiąca na zespół wyniszczenia i jej lekarz argumentowali, że bez dostępu do uprawianej przez nią samą marihuany po prostu umrze[6], co nie wpłynęło na orzeczenie sędziego.

W tym czasie około 115 000 osób w 10 stanach, w których zalegalizowano hodowlę, posiadanie i używanie jej w celach medycznych, otrzymało zalecenie jej przyjmowania od swoich lekarzy. Poza Kalifornią były to Alaska, Kolorado, Hawaje, Maine, Montana, Nevada, Oregon, Vermont i Waszyngton. Trzy tygodnie po ogłoszeniu wyroku Sądy Najwyższego także stan Rhode Island zalegalizował medyczne stosowanie marihuany. Jeden z onkologów przepisujących ją swoim pacjentom tłumaczył, że marihuana pomaga w stymulowaniu apetytu lub zmniejszaniu nudności wielu jego pacjentom, ale innym przeszkadza jej działanie psychoaktywne[6]. W dyskusji, która nastąpiła po tym wyroku podkreślano, że zakaz przepisywania przez lekarzy marihuany terminalnie chorym pacjentom jest po prostu nieludzki, gdyż dla nieuleczalnie chorych, cierpiących nad miarę, dla umierających ludzi, którym oficjalna medycyna nie pomaga w zmniejszeniu cierpienia, nie może też przywrócić zdrowia, nie są problemem ewentualne późne następstwa jej przyjmowania, ani ewentualne uzależnienie. W opinii autorów artykułu hipokryzją jest zakaz stosowania marihuany, jeśli pozwala się na przepisywanie morfiny, dla której różnica między wielkością dawki usuwającej ból a dawką śmiertelną jest niewielka, nie ma natomiast ryzyka śmierci z powodu palenia marihuany[2].

Dopiero w październiku 2009r. Departament Sprawiedliwości rozesłał memorandum do amerykańskich prokuratorów, w którym stwierdzono, że środki federalne nie powinny być używane do oskarżania osób, których działania są zgodne z prawem stanowym, zezwalającym na medyczne stosowanie marihuany[7].

W 2010r. prawo 14 stanów ułatwiało dostęp do medycznie stosowanej marihuany (Tabela 1.), ale nie stworzono żadnych standardów dotyczących jej siły działania, czystości, dawkowania. Prawo tych stanów zezwala pacjentom na używanie i posiadanie różnych ilości marihuany w celach medycznych, bez obaw o sankcje karne. Zezwala także opiekunom pacjentów, osób dorosłych, które zgodzą się asystować przy medycznym używaniu marihuany przez pacjentów, na jej posiadanie, ale nie na używanie. W większości stanów prawo chroni zakwalifikowanych do terapii pacjentów, jednak w różnych stanach kwalifikowanie definiowane jest różnie. Niektóre stany chronią pacjentów, u których rozpoznano wyniszczające schorzenie lub mają pisemną dokumentację choroby otrzymaną od lekarza, w której lekarz stwierdza, że pacjent może osiągnąć korzyści z medycznego używania marihuany lub że potencjalne korzyści z jej używania z dużym prawdopodobieństwem przeważają nad ryzykiem dla zdrowia. Z kolei definicja „wyniszczającej choroby” jest różna w poszczególnych stanach. Na ogół obejmuje HIV/AIDS, wyniszczenie, nowotwory, jaskrę, padaczkę i inne choroby przebiegające z drgawkami, silne i przewlekłe bóle, silne nudności, skurcze mięśni w przebiegu stwardnienia rozsianego lub choroby Crohna. Prawie wszystkie stany, z wyjątkiem dwóch, zezwalają na dodawanie do tej listy chorób zatwierdzonych przez lokalny wydział zdrowia.

Prawa stanowe nie zajmują się także kwestią sposobów otrzymywania marihuany. Wszystkie, z jednym wyjątkiem, zezwalają pacjentom lub ich opiekunom na jej hodowlę. Tylko prawo stanu New Jersey nie pozwala na to, ale zezwala na powstanie ośrodków terapii alternatywnych, które będą wypełniać pisemne instrukcje lekarzy. Prawo stanowe ogranicza ilości marihuany, które pacjent lub jego opiekun może posiadać lub hodować, co też jest określone arbitralnie i znacząco różni się między stanami.

W czasie sprawowania urzędu przez prezydenta Baracka Obamę amerykański Departament Sprawiedliwości może nie stawiać w stan oskarżenia pacjentów używających marihuanę zgodnie z prawem obowiązującym w ich stanie, jednak prawo federalne nie uległo zmianie, a następna administracja może powrócić do poprzednich działań[7].

W czerwcu 2010r. amerykański Department of Veterans Affairs formalnie zezwolił pacjentom, leczonym w sieci nadzorowanych przez departament szpitali i przychodni na używanie marihuany w celach medycznych, w stanach w których jest to legalne[8]. Weterani o taką zgodę zabiegali od kilku lat. Nie zezwolono lekarzom pracującym w placówkach podlegających Departamentowi na przepisywanie marihuany, uspokojono tylko pacjentów obawiających się, że używanie jej pozbawi ich dostępu do przepisywanych im przez lekarzy departamentu środków przeciwbólowych, jeśli będą ich potrzebowali. Zgodnie z obowiązującymi dotąd przepisami weteranom można było odmówić leków przeciwbólowych, jeśli wykryto w ich moczu obecność nielegalnych narkotyków, wśród których jest też marihuana. Weterani wojny wietnamskiej byli pierwszą grupą żołnierzy używających marihuany w celach medycznych, teraz przyjmują ją kolejne pokolenia weteranów wojen. Jednak w dalszym ciągu medyczna marihuana nie jest dostępna w większości stanów.

W badaniach przeprowadzonych wśród ponad 4 000 osób aplikujących w USA o medyczne rekomendacje dla używania marihuany w celach medycznych między 2001 a 2007 rokiem wykazano, że wiele z tych osób rozpoczęło przyjmowanie marihuany – nielegalnej – w czasie, kiedy było nastolatkami, a wraz z upływem czasu przekonało się, że poza łagodzeniem problemów emocjonalnych pomaga także łagodzić dolegliwości fizyczne. W badaniach nie potwierdzono, by palenie marihuany (preferowany sposób jej przyjmowania) było „furtką” do przyjmowania innych nielegalnych narkotyków. Wprawdzie wiele osób próbowało także LSD (substancja psychoaktywna, skrót od niem.: Lyserg-Saure-Diethylamid), psylocibiny, kokainy i/lub MDMA (pochodna metamfetaminy 3,4-Metylenodioksymetamfetamina), ale przewlekle paliło tylko marihuanę, a używanie przez nich alkoholu uległo zmniejszeniu. Marihuana wywierała korzystny wpływ na większość badanych, chroniąc przed przyjmowaniem innych, potencjalnie bardziej szkodliwych narkotyków. Dla większości badanych była skutecznym anksjolitykiem/antydepresantem, działającym równie dobrze lub lepiej, niż wiele aktualnie dostępnych środków farmakologicznych przepisywanych z powodu takich samych dolegliwości[9].

HOLANDIA

W 1997r. w Holandii zakazano przepisywania marihuany na receptę, mimo że była sprzedawana w małych ilościach w coffie-shops. Zakaz miał dotknąć około 400 pacjentów. Firma Company Maripharm, mieszcząca się w Amsterdamie, produkowała w tym czasie 3 kg marihuany miesięcznie i dystrybuowała ją do 240 spośród 1300 holenderskich aptek. Firma deklarowała, że jej produkt jest czysty i wolny od bakterii, a zawartość THC (substancja psychoaktywna, skrót od ang.: TetraHydroCannabinol) jest stała i wynosi 10,8%. Wyrażano też obawy, że marihuana w coffie shops może mieć różne stężenia THC, może być też zanieczyszczona drobnoustrojami, które mogą być niebezpieczne dla pacjentów z osłabionym układem immunologicznym[10]. Od września 2003r. marihuana ponownie stała się dostępna w celach medycznych w holenderskich aptekach, zezwolono na legalny dostęp do niej pacjentom, którym przepisze ją lekarz[ ]. Rządowa agenda Office of Medical Cannabis (OMC) zezwoliła na przepisywanie marihuany pacjentom cierpiącym na spastyczność mięśni połączoną z bólem (stwardnienie rozsiane, urazy kręgosłupa), nudności i wymioty (związane z chemioterapią lub radioterapią nowotworów i skojarzoną terapią antyretrowirusową), przewlekły ból, zespół Gilles de la Tourette, a także w terapii paliatywnej nowotworów i AIDS.

W okresie od września 2003r. do stycznia 2004r. przeprowadzono badania wśród 200 pacjentów realizujących recepty na marihuanę. Wykazano w nich, że większość kupujących miała mniej, niż 30 lat, 2/3 stanowiły kobiety, większość przyjmowała marihuanę także przed wrześniem 2003r., a nowi pacjenci stanowili tylko 40%. Marihuana przyjmowana była najczęściej 1 do 4 razy dziennie w postaci herbaty (70%), a tylko 1/5 pacjentów paliła ją. Jednak ponad 80% pacjentów marihuanę używaną w celach medycznych ciągle kupowało z nielegalnych źródeł. W pewnym stopniu tłumaczono to niechęcią lekarzy do przepisywania marihuany z powodu trwającej nieustannie dyskusji o jej niesprawdzonej skuteczności, ale także tym, że ceny marihuany w aptekach są wyższe, niż w coffie-shops – medyczna marihuana nie jest refundowana. Według ocen Office of Medical Cannabis w 2003r. ponad 10 000 osób przyjmowało marihuanę z powodów medycznych, najczęściej z powodu przewlekłych bólów i skurczy/sztywności mięśni[11].

KANADA

W lipcu 2001r. rząd Kanady zezwolił na palenie w celach medycznych marihuany, przepisywanej przez lekarzy trzem kategoriom pacjentów: do pierwszej należą terminalnie chorzy, którym nie pozostało więcej, niż 12 miesięcy życia, do drugiej osoby ze specyficznymi objawami związanymi ze stwardnieniem rozsianym, urazami rdzenia kręgowego, nowotworami, HIV/AIDS, ciężkim zapaleniem stawów i padaczką, pacjentom, doświadczającym poważnych objawów spowodowanych nowotworami, zakażeniem HIV, stwardnieniem rozsianym i padaczką. Trzecią kategorię stanowią chorzy na inne choroby, dla których terapia konwencjonalna nie jest skuteczna, po uzyskaniu zgody dwóch lekarzy specjalistów[13]. Stało się to w następstwie wyroku Sądu w Ontario, który dał rządowi rok na złagodzenie prawa dotyczącego medycznego stosowania marihuany, w przeciwnym bowiem razie zalegalizuje ją dla wszystkich, także do rekreacyjnego palenia. Sąd Apelacyjny Ontario uznał, że obowiązująca ustawa (Controlled Drugs and Substances Act) narusza prawo chorych ludzi, zmuszając ich do wyboru między „zdrowiem a więzieniem”. Wprawdzie zezwalano już wyjątkową na dostępność do stosowania marihuany w celach medycznych, ale kryteria dostępności były tak sformułowane, że tylko 50 chorym przyznano takie prawo[12]. Nowe regulacje zezwalają ludziom uprawiania marihuany do własnego użytku lub upoważnionym przez nich osobom na hodowanie jej dla nich na zasadach niekomercyjnych. Jednak kupowanie nasion pozostaje nielegalne. Dlatego lekarze zwracają uwagę na to, że nie wiedzieć, jaką moc lub jakość ma używana przez ich pacjentów marihuana.

Użytkownicy i hodowcy używanej w celach medycznych marihuany będą otrzymywali karty identyfikacyjne, ze zdjęciem, dla uniknięcia zatrzymania przez policję. Użytkownicy mogą posiadać maksymalny zapas zabezpieczający przyjmowanie marihuany przez 30 dni, co wylicza się na podstawie dawki dobowej przepisanej przez lekarza. Jednakże Kanadyjskie Towarzystwo Medyczne (ang. Canadian Medical Association, CMA) przewidywało po wejściu w życie ustawy, że lekarze nie będą chcieli uczestniczyć w tego rodzaju terapii z powodu braku wiarygodnych dowodów naukowych wspierających używanie marihuany w celach medycznych, braku informacji o nieznanych działaniach ubocznych i obaw o nie do końca uregulowane zasady dostaw. Dawny szef CMA twierdzi, że postawiono lekarzy w trudnej sytuacji, gdyż muszą udzielać pacjentom informacji o ryzyku i korzyściach przyjmowania medycznej marihuany mimo braku jednoznacznych informacji na ten temat. Mogą im pomóc wyniki 5- letniego programu badawczego, który ma badać skuteczność marihuany w terapii zespołu wyniszczenia u pacjentów z HIV/AIDS, na który przeznaczono 5,7 miliona dolarów kanadyjskich[13].

Od 2002r. marihuana do celów medycznych produkowana jest w Kanadzie przez Praire Plant System Inc, z upoważnienia Health Canada. Wiosną 2004r. zaczęto dystrybuować wśród pacjentów marihuanę pochodzącą tylko z kwiatów konopi, uwzględniono też uwagi użytkowników dotyczące sposobu rozdrobnienia konopi, wilgotności i wyższej zawartości THC, co przyczyniło się do zwiększenia liczby osób używających jej w celach medycznych[14]. Jednak także w tym kraju nie opracowano zaleceń dotyczących dawkowania. Zgodnie z obowiązującym w Kanadzie prawem lekarz może wypisywać tyle marihuany, ile on i jego pacjent uważają za konieczne. Jednak pod koniec 2006r. na stronie internetowej Health Canada pojawiło się zalecenie, by nie wypisywać więcej, niż 1 – 3 g na dobę, niezależnie od stanu klinicznego pacjenta i drogi podawania (inhalacja, połykanie lub obie)[15]. Takie zalecenia sformułowano mimo dostępności danych z pierwszego badania dotyczącego racjonalnego dawkowania marihuany, którego autorzy zalecają dawki od 0,05 do 7,4 g na dobę, w zależności od stężenia THC w marihuanie, które waha się od 5% do 30%[16]. Skuteczność kliniczna marihuany zależy od sposobu jej przyjmowania i zawartości THC, wielu pacjentów przyjmowało wcześniej większe ilości.

PODSUMOWANIE

Marihuana w celach medycznych stosowana była od setek lat, łagodząc dolegliwości w wielu chorobach, na które nie było wówczas, a często nie ma też obecnie, skutecznie pomagających leków. Sytuacja zaczyna się powoli zmieniać. Jak wspomniano, w niektórych krajach dopuszcza się już jej stosowanie w celach medycznych. Zaczynają ukazywać się wyniki badań nad skutecznością i bezpieczeństwem marihuany w terapii niektórych chorób. W badaniach prowadzonych pod koniec lat 90. wśród ponad 65 000 osób nie wykazano, by używanie marihuany wpływało na zwiększenie śmiertelności zarówno kobiet, jak i mężczyzn[17]. W naszym kraju marihuana pozostaje ciągle na liście substancji zakazanych.

oprac. dr n. med. Dorota Rogowska-Szadkowska[1]

Piśmiennictwo

Charatan FB. Doctors penalised for prescribing cannabis. Brit Med J 1997;314:92.

Kassirer JP. Federal foolishness and marijuana. N Engl J Med 1997;336:336-7.

Wingerchul D. Cannabis for medical purposes: cultivating science, weeding out the fiction. Lancet 2004;364:315-6.

Hopkins Tanne J. US Supreme Court says no to marihuana. Brit Med J 2005;330:1408.

Gostin LO. Medical marihuana, American federalism, and the Supreme Court. JAMA 2005;294:842-4.

Okie S. Medical marijuana and the Supreme Court. N Engl J Med 2005;353:648-51.

Hoffman DE, Weber E. Medical marihuana and the law. N Engl J Med 2010;326:1453-7.

Frosch D. V.A. easing rules for users of medical marijuana. New York Times, July 23, 2010. NYTimes.com.

O’Connell TJ, Bou-Matar CB. Long term marijuana users seeking medical cannabis in California (2001-2007): demographics, social characteristics, patterns of cannabis and other drug use of 4 117 applicants. Harm Red J 2007;4:16 www.harmreductionjournal.com/ content/4/1/16.

Sheldon T. Medical marijuana provided at cost price. Brit Med J 1997;315:504.

Erkens JA, Janse AFC, Herings RMC. Limited use of medicinal cannabis but for labeled indication after legalization. Pharmacoepidemiol Drug Safety 2005;14:821-2.

Kondro W. Canadian court tells government to relax marijuana law for patients. Lancet 2000;356:575.

Kondro W. Medicinal marihuana users in Canada must carry identification cards. Lancet 2001;358:220.

Ware MA, Ducruet T, Robinson AR. Evaluation of herbal cannabis characteristics by medical users: a randomized trials. Harm Red J 2006;3:32.

Comeau P. New dosage limits for medical marijuana: but where’s the science? CMAJ 2007;177:556-7. Erratum: CMAJ 2008;178:66.

Carter GT, Weydt P, Kyashna-Tocha M, Abrams DI. Medicinal cannabis: rational guidelines for dosing. IDrugs. 2004 May;7(5):464-70.

Sidney S, Beck JE, Tekawa IS, Quensberry CP, Friedman GD. Marijuana use and mortality. Am J Public Health 1997;87:585-90.

Stan

Rok legalizacji w celach medycznych

Limity posiadania
(1 uncja = 28,35 g)

Wskazania

Alaska

1998

1 uncja i 6 roślin (nie więcej, niż 3 dojrzałe)

Choroby nowotworowe, jaskra, HIV/AIDS, wyniszczenie*, ciężki lub przewlekły ból*, nasilone nudności*, napady drgawek*, ciężkie skurcze mięśni, wszelkie inne stany chorobowe, które zostaną zaaprobowane przez władze stanowe.

Hawaje

2000

1 uncja z każdej dojrzałej rośliny i 7 roślin (3 dojrzałe, 4 niedojrzałe)

Choroby nowotworowe, jaskra, HIV/AIDS, wyniszczenie*, ciężki lub przewlekły ból*, nasilone nudności*, napady drgawek*, anoreksja, ciężkie skurcze mięśni, zapalenia stawów, migrena, wszelkie inne stany chorobowe, które zostaną zaaprobowane przez władze stanowe.

Kalifornia

1996

8 uncji i 6 dojrzałych lub 12 niedojrzałych roślin – dla zarejestrowanych pacjentów

Kolorado

2000

2 uncje i 6 roślin (nie więcej, niż 3 dojrzałe)

Maine

1999

2,5 uncji i 6 roślin

Choroby nowotworowe, jaskra, HIV/AIDS, wyniszczenie*#, nasilone nudności*#, napady drgawek*, ciężkie skurcze mięśni, brak łaknienia#, wszelkie inne stany chorobowe, które zostaną zaaprobowane przez władze stanowe.

Michigan

2008

2,5 uncji i 12 roślin

Choroby nowotworowe, jaskra, HIV/AIDS, wirusowe zapalenie wątroby typu C, choroba Alzheimera, zespół paznokciowo-rzepkowy, stwardnienie zanikowe boczne (choroba Lou Gehringa), wyniszczenie*, ciężki lub przewlekły ból*, nasilone nudności*, napady drgawek*, ciężkie skurcze mięśni, choroby zapalne jelit lub choroba Crohna, wszelkie inne stany chorobowe, które zostaną zaaprobowane przez władze stanowe.

Montana

2004

1 uncja i nie więcej, niż 6 roślin

Nevada

2000

1 uncja i nie więcej niż 3 dojrzałe i 4 niedojrzałe rośliny

Choroby nowotworowe, jaskra, HIV/AIDS, wyniszczenie*, ciężki lub przewlekły ból*, nasilone nudności*, napady drgawek*, ciężkie skurcze mięsni, wszelkie inne stany chorobowe, które zostaną zaaprobowane przez władze stanowe.

New Jersey

2010

2 uncje

Choroby nowotworowe (jeśli w stanie terminalnym), jaskra (jeśli oporna na konwencjonalne leczenie), HIV/AIDS, stwardnienie zanikowe boczne (choroba Lou Gehringa), wyniszczenie#, ciężki lub przewlekły ból#, nasilone nudności#, napady drgawek i/lub ciężkie skurcze mięśni, jeśli są oporne na konwencjonalne leczenie, stwardnienie rozsiane, dystrofia mięsni, choroby zapalne jelit lub choroba Crohna, przyjęcie do opieki w hospicjum lub terminalna choroba, gdy lekarz określi szanse przeżycia na mniej, niż 12 miesięcy, wszelkie inne stany chorobowe, które zostaną zaaprobowane przez władze stanowe.

Nowy Meksyk

2007

6 uncji, 16 roślin (4 dojrzałe, 12 niedojrzałych)

Choroby nowotworowe, jaskra, HIV/AIDS, wirusowe zapalenie wątroby typu C, wyniszczenie*, silny lub przewlekły ból*, bolesna neuropatia obwodowa, niepoddające się leczeniu nudności/wymioty, napady drgawek/padaczka, ciężkie skurcze mięśni, choroba Crohna, zespół wstrząsu pourazowego, stwardnienie zanikowe boczne (choroba Lou Gehringa), stwardnienie rozsiane, uszkodzenie rdzenia z niepoddającą się leczeniu spastycznością, pacjenci hospicjów, wszelkie inne stany chorobowe, które zostaną zaaprobowane przez władze stanowe.

Oregon

1998

24 uncje i do 6 roślin, nie więcej niż 3 dojrzałe

Choroby nowotworowe, jaskra, HIV/AIDS, choroba Alzheimera, wyniszczenie*, ciężki lub przewlekły ból*, nasilone nudności*, napady drgawek*, ciężkie skurcze mięśni, wszelkie inne stany chorobowe, które zostaną zaaprobowane przez władze stanowe.

Rhode Island

2006

2,5 uncji i nie więcej, niż 12 roślin

Choroby nowotworowe, jaskra, HIV/AIDS, wirusowe zapalenie wątroby typu C, choroba Alzheimera, wyniszczenie*, ciężki lub przewlekły ból*, nasilone nudności*, napady drgawek*, silne skurcze mięśni, wszelkie inne stany chorobowe, które zostaną zaaprobowane przez władze stanowe.

Arizona

2010

2,5 uncji, do 12 roślin

Choroby nowotworowe, HIV/AIDS, Wirusowe zapalenie wątroby typu C, jaskra, choroba Alzheimera, choroba Crohn’a, , ciężki lub przewlekły ból, napady drgawek ( w tym epilepsja), silne skurcze mięśni, silne nudności

Connecticut

2010

Miesięczna dawka

Choroby nowotworowe, HIV/AIDS, jaskra, choroba Parkinsona, epilepsja, choroba Crohn’a, kacheksja, zespół stresu pourazowego, zespół wyniszczenia oraz inne schorzenia, które zostaną zaaprobowane przez władze stanowe

2010

2 uncje suszu

HIV/AIDS, choroby nowotworowe, jaskra, choroby charakteryzujące się poważnymi i uporczywymi skurczami mięśni takie jak stwardnienie rozsiane, pacjenci przechodzący chemio lub radioterapię

Dalaware

2011

5 uncji

Choroby nowotworowe, AIDS/HIV, zespół stresu pourazowego, choroba Alzhaimera, poważny i uciążliwymi ból, nie dający się zwalczyć innymi lekami, kacheksja, nudności, stwardnienie rozsiane

Ilinois

2013

2,4 uncji na okres 14 dn

Choroby nowotworowe, jaskra, HIV/AIDS, Wirusowe Zapalenie Wątroby typu C, choroba Crohn’a, choroba Alzhaimera, kacheksja, dystrofia mięśniowa, choroby rdzenia kręgowego, choroba Parkinsona, syndrom Touretta, torbiele Tarlova, reumatoidalne zapalenie stawów, drgawki kloniczne mięśni, dystonia, przewlekła zapalna polineuropatia demielinizacyjna,

zespół Sjogrena , toczeń , śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego , miastenia, wodogłowie , zespół rzepki paznokci lub pozostałości po bólu kończyn, dystonia , dystrofia odruchowa , urazowe uszkodzenie mózgu

Maryland

2014

Miesięczna dawka

Kacheksja, anoreksja, uciążliwy ból, nudności, ciężkie lub uporczywe skurcze mięsni oraz inne schorzenia dopuszczone przez władze stanowe

Massachussets

2012

Dwumiesięczna dawka

Choroby nowotworowe, jaskra, HIV/AIDS, zapalenie wątroby typu C, choroba Crohn’a, stwardnienie rozsiane, choroba Parkinsona oraz inne choroby uznane przez lekarza prowadzącego pacjenta.

Minnesota

2014

Miesięczna dawka

Choroby nowotworowe, jaskra, HIV/AIDS, syndrom Touretta, choroba Parkinsona, epilepsja, ciężkie lub uporczywe skurcze mięśni, choroby terminalne z przewidywaną długością życia krótszą niż rok

New Hampshire

2013

Dwie uncje na okres 10 dni

Choroby nowotworowe, jaskra, HIV/AIDS, wirusowe zapalenie wątroby typu C, anoreksja, wyniszczenie wywołane chemioterapią , przewlekłe zapalenie trzustki, choroba Crohn’a, choroba Alzhaimera, poważne i trwałe skurcze mięsni, choroby wywołujące trwały i uciążliwy ból na który nie pomagają inne leki, terminalny stan chorobowy, trwałe i silne nudności

New Yersey

2010

2 uncje

Epilepsja, spazmatyczność, jaskra, zespół wyniszczenia wynikający z chorób nowotworowych lub HIV/AIDS, stwardnienie zanikowe boczne, stwardnienie rozsiane, choroba Crohn’a, nowotwór jeżeli lekarz stwierdził prognozę mniej niż 12 miesięcy życia oraz inne choroby zatwierdzone przez władze stanowe

New York

2014

Miesięczna dawka marihuany nie nadającej się do palenia

Choroby nowotworowe, HIV/AIDS, choroba Parkinsona, stwardnienie rozsiane, uszkodzenia rdzenia kręgowego, zapalenia jelit, neuropatia, choroba Huntingtona,

* marihuana może być używana jeśli objawy związane są z przewlekłą, wyniszczającą chorobą lub jej leczeniem. # – marihuana może być stosowana w leczeniu tych objawów, jeśli zostaną spowodowane przez AIDS lub terapię albo nowotwory lub ich leczenie. Wszystkie stany wymagają potwierdzenia zamieszkiwania w nich